Social Icons

හොයමු බලමු

Featured Posts

Sunday, January 17, 2021

මරණය 01

 


''සර් මේ දැන් කෝල් එකක් ආවා වජිරාරාම පාරෙ ‍අඵතින් පදිංචියට ආපු කට්ටියක් ඉන්න ගෙදරකින් පුදුම විදිහේ කුණු ගඳක් එනවා කියලා. දවස් දෙකක් විතර තිස්සේ දොරවල් ජනෙල් වහලලු . කවුරුත් ඉන්න බවක්පේන්නෙත් නෑලු ,අද දවල් ඉදන් ගඳ ඉවසන්න බැරි තරම් වැඩී කියලා පොඩ්ඩක් ඇවිල්ලා බලන්න කියලා කියන්නේ.''


මහ පාන්දර පටන් අරන්  පැය දොලහක විතර ඩියුටිය ඉවර වෙන්න තව පැය දෙකක් විතරක් ඉතුරු වෙලා තියෙනකොට පුරුද්දක විදිහට රාජකාරී කාලය දික් කරන්න දෙවියෝ එවන මේ වගේ ‍දුරකථන ඇමතුම් සතියට හතර පාරක් විතර එන එක දැන් ජිවිතේම කොටසක් වෙලා . Thanks God 


''වෙන කවුරුත් නැති වෙයිද ජයසිරි, හෙන බඩගින්නේ ඉන්නේ , දවල්ට කන්න වෙලාවක් ආවේ නෑනේ හරියට ''


''අනිත් මහත්තුරු සේරම ඕ‍‍ෆ් එක දාලා සර් , ට්‍රැ‍ෆික් සරුයි , සරුයි විතරයි ඉතුරු හෙට ඉරිදා නිසා කට්ටිය වෙලාවටම ඕෆ් වෙලා .''


"OIC මහත්තයාට කිව්වද?"


"ඔව් සර් එනවා කිව්ව‍ා යන්න , කුරුප්පු සර්ටත් ලෑස්ති වෙන්න කිව්වා යන්න.” ජීවිතේ එහෙමයි , බැදපු නැති උන්ට කෲරයි.


 "හරි මම ටක්ගාලා තේ එකක් බිලා එන්නම් එහෙනම් සර් ලෑස්ති වෙලා එන්න කලින්"


***********************************************************************



මම දන්නේ නෑ මේක කිව්වට ඔයාලා විශ්වාස කරයිද කියලා . මට දැන් අවුරුදු විසි 28ක් වෙනවා. මේ අවුරුදු විසි අටෙන් වැඩිම කාලයක් මම හිටියේ කූ‍ඩුවක් ඇතුලේ . ඔව් යකඩ දැල් ගහපු යකඩින්ම හදපු කූඩුවක් ඇතුලේ . බිමට ලෑලි අතුරලා තිබුනා . ඒ ලෑල්ලට යටිනුත් ති‍යෙන්නේ යකඩ දැලම තමයි. පියන් දෙකේ දොරට ‍ලොකු ඉබ්බෙක් දාලා තිබුනා. ඉස්කෝලේ ගියපු කාලේ හැරුනාම එයාලා මාව මේ කූඩුවෙන් එලියට ගත්තෙම නැති තරම්. කාලය යන එක ගැන මට මහ ලොකු හැගිමක් තිබුනේ නෑ. දැන් දවල්ද රැ ද කියලාදැනගෙන හිටියෙත් නෑ . තනිකාමරයක් ඇතුලේ සේරම දොරවල් ජනෙල් වහලා ලයිට් එලියෙන් විතරක් කාලයක් ඉන්නකොට ඒ වගේ කාලය ගැන හැගිමක් නැති වෙන එකඅමුතුදෙයක්‍ නෙවෙයි‍නේ.


මට කූඩුවෙන් වත් ගෙදරින් වත් එලියට එන්න අම්මා කවදාවත් ඉඩ දුන්නේ නෑ. මගේ පෙනුම නිසාද දන්නේ නෑ.  අන්තිමට කන්නාඩියෙන් මූණ බලකොට වයසට වඩා ටිකක් වැඩිමල් පෙනුමක් තිබුනට එහෙම ලොකුවට ප්‍රශ්ණයක් මට තේරුනේ නෑ. 


කූඩුව ඇතුලේ පොඩි ඉඩට දැන් මම පුරුදුවෙලා වුනත් දුක හිතෙන එක නතර කරගන්න බෑනේ. එහෙම අමාරුම වුන දවසක මම අඩනවා. එහෙම වුනාම මම දන්න විදිහට අම්මා මාව නලවන්න ඕනේ වුනත් කවදාවත් එහෙම දෙයක් වුනේ නෑ. ඉස්කෝලෙ ඉවර වුනාට පස්සේ තාත්තා මට ගහන එකත් සික‍රට් කොට වලින් මාව පුච්චන එකත් දවසේ එක අංගයක් වූනාත. දකුණු අත සම්පූරණයෙන්ම පිරිලා තියන්නේ පිච්චුන තුවාල වලින් . උඹ අපේ පවුලට ආපු සාපයක් , පර බල්ලා කිය කිය තාත්තා මට බෙල්ට් වලනි ගහනකොට අම්මා කලේ ඒ දේවල් දිහා බලාගෙන හිටපු එක විතරයි. මම එයාලට කිසිම වරදක් නොකර මට මේ විදිහට සලකන්නේ ඇයි.


***********************************************************************


සීන් විසිට් එකට OIC ත් මුලින් යනවා කියන්නේ මේක ටිකක් ලොකු කේස් එකක් වෙන්න ඕනේ. ලොකුද පොඩිද අදාල නෑ රාජකාරි දිනයක ඔබ අවිවාහක ආදුනික නිලධාරියෙක් නම් ඒ කේස් එකට අනිවාර්්‍යයෙන් යන්න ඕනේ. කලිනුත් කිව්වේ , තනිකඩයින්ට මේකේ ජීවිතේ අමාරුයි.


කැන්ටින් එකක් නොතිබුන නිසා පොලිසිය ඉස්සරහා තිබුන තේ කඩේ අපි හැමෝම කැන්ටිමක් කරගෙන තිබුනා . මහ ලොකු වෙලාවක් තිබුනේත් නැති වුනත් දවල්ට කාලානැති ඇරියස් එක අල්ලනත් එක්ක බිත්තර ආප්ප දෙකකුයි ප්ලේන ආප්ප ‍තුනක් එක්ක , මගේ ස්පෙශල් ටී එකෙන් කොප්ප‍ දෙකකුත් විනාඩි 10ක් වගේ ඇතුත හිස් කර ගන්න පුලුවන් වුනා. ඕෆ් වෙන්න පොඩි වෙලාවක් තියාගෙන ආපහු යන්න වුන රාජකාරිය ගැන හිතේ එකතු වෙලා තිබුන කළු වලාකුටික බඩගින්න නිවුනට පස්සේ ටිකෙන් ටික අඩු වෙන් පටන් ගත්තා . බඩ පිරුනට පස්සේ හිත එකලස් කරගන්න ලේසි වෙනවා කියන කථාව ඇත්තක් වෙන්න ඇති. බන අහන්න එන බඩගිනිකාරයෙක්ට මුලින්ම ඒ ගින්න නිවාගන්න උදව් කරන්න කියලා බුදු හාමුදුරුවෝ කියන්න ඇත්තෙත් මේ නිසා වෙන්න ඇති. 


තව විනාඩි 10කදී මමත් ස්ථානාධිපති තුමාත් , තවත් පොලිස් නිලධාරින් පස් දෙනෙකුත් , අලූතින් පොලිසියට ලැබුන scopion ජිප් එකේ වෙල් යායාක් මැදින් රත්නපුර කඳු පැත්තට බලාගේන යන ගමන් හිටියා. පාර හොදට තිබුනත් , පොලිස් ඒරියා එකේ කොනක තිබුන ගමක් නිසා සිද්දිය වුනු තැනට යන්න අපිට තව විනාඩි 15ක් විතර ගතවේවි.


"අපරාදේ‍ සර් ආවේ. මට ගිහිල්ලා බලන්න පුලුවන් කම තිබුනා" මම එහෙම කිව්වේ වාහානේ ඇතුලේතිබුන නිහඩ බව බිදින්න හිතාගෙන. පුද්ගලික ජීවිතේත් පරික්ෂක ශේනියේ නිළ්‍ධාරීන් විතරක් ඉන්න තැනකත් හැරුනාම අපේ ස්ථානාධිපති තුමා තරමක නිහඩ චරිතයක් . 


''සිද්ධිය මොකද්ද කියලා හරියටම දන්නේ නැතත් කෝල් එකේ විදිහට වෙලා තියන දේ  අපිට අනුමාන කරන්න පුලුවන්නේ කුරුප්පු . ළඟදි පදිංචියට ආපු පිරිසක් ඉන්න ගෙදරක් , දවස් කීපයකින් කවුරුත් දැකලා නෑ , දැන් ගේ පැත්තෙන් තද ගඳක් එනවා. ඒ ඇතුලේ කවුරු හරි මැරිලා කියලාහිතන එක රොකට් සයනස් නෙවෙයිනේ. මේ සිද්ධියට මට කොහොමත් යන්න වෙනවානේ . ඉතිං මුලින්ම ගිහිල්ලා සින් එක විසිට් කරන එක වැඩිය හොදයි.''


''මම ඒ පැත්තේ ඉන්න අපේ ඥාති කෙනෙක්ට කෝල් එකක් දිලා බැලුවා . ඒ ගෙදර කීප දෙනෙක් හිටියලු සර් , බොහෝ වෙලාවට මර්ඩර් එකක් වෙන්න ඇති. පිටිපස්සේ සිට් එකේ හිටපු සැරයන් තුමත් කට ඇරියා. කුරුප්පු සර්ට අද ඔන්න ඉගනගන්න දේවල් නම් ගොඩක් තියේවී. මේවගේ කරන පලවෙනි කේස් එකනේ.''

 

මමත් ස්ථානාධිපති තුමත් දෙන්නම ඔළුව වැනුවේ එකම වෙලාවෙ. 


***********************************************************************


ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ නම් පොඩි නිදහසක් තිබුනා උදේ පහට විතර කූඩුව ඇරුනා . හොදපු නිල ඇඳුම් හම්බ වුනාට ඒවා කවදාවත් මැදලා තිබුනෙ නෑ . ඒවා මදින්න මට එහෙම උවමනාවක්වත් තේරුමක්වත් තිබුනේත් නෑ. දෙක වසරේ ඉදන් හැමදාම ඉස්කෝලෙට ගියේ තනියම . මාව එක්කගෙන යන්න උවමාවක් තිබුනේ නෑ. කෑම හම්බවුනා සමහර දවසට. නැති දවසට කැන්ටිම ගාව ඉදලා එක එකාගෙන්  කැල්ල කෑල්ල ඉල්ලා ගත්තා. 


දවල් කෑමට දෙයක් බොරැල්ල උපවංශෙන් හොරකම් කරන්න පුලුවන් වුන දවස් වලදීහවසට මම ගෙදර ගියේ නෑ. කූඩුව අප්පිරියයි. එහෙම දවසට හවස් වෙනකල් බොරැල්ල පුරාම ඇවිදලා රෑ වේගෙන එනකොට ඉස්කෝල වත්තට ආයෙම පනිනවා. චිත්‍ර කාමරේ  නිදාගන්න කියාපුතැන. සීතලත්නැති  රස්නෙත්නැති අමුතු වටපිටාවක් තිබනා . දෙපාරක් විතර එතන නිදාගෙනඉදලා උදේ අහුවුනාට මම තැනනම් වෙනස්කලේ නෑ.


පන්තිවල උන් හේතුවක් නැතුව මට ගැහුවා. උන්ගෙ අතේ පයේ හිරි ඇරගන්න ගත්ත‍ෙ මාව. විකුම් ලගට වරෙන් කියලා අහේතුකව මාව වැටෙනකල් ගහනවා. ගුටි කාලා ගුලිවෙනවා හැරෙන්න ආපහු උන්ට ගහන්න විදිහක් මට තේරුනේ නෑ. 


එකොලහ වසරේ හිටියත් මට කිසිම අකුරු හතර පහක වචනයක් කියවාගන්න බෑ. ඒවා‍ පොත පුරාම එහෙ මෙහෙ දුවනවා පේනවා.ගානක් හදන්න බෑ. ඉලක්කම් කියවන් බෑ, චිත්‍රයක් අදිනකොට පාට එහා මෙහා වෙන්නේ කොහොමද කියලා තේරෙන්නේ නෑ……..  ඉංග්‍රීසි ???? ඒ මොනවද….


***********************************************************************


අතර මගදි තැන් දෙකකි විතර අහලා හරියටම සිද්ධියට  වෙලා තියනවා කියන නිවස ලගට එනකොට වෙලාව හවස පහ හමාර විතර වෙලා. වටින් ගොඩින් කලුවර වැටිගෙන එන වෙලාව. කොහොමත් කඳුකර පැතිවලට අනිත් පැති වලට කලින් කලුවර වැටෙන එක සාමාන්‍ය දෙයක්.  ගේ‍ට්ටුවක් හෝ වැටක් නොතිබුන ඉඩමට ජීප් එක කෙලින්ම ඇතුල් කරලා ගේ ඉස්සරහම නතර කලා .


තරමක් හොදින් නඩත්තු කරපු බවක් පෙනෙන්න තියන පර්චස් 15 ක විතර ඉඩමක් ගිනිකොන දිග පැත්තට මුහුණදාලා හදපු තනි තට්ටුවේ ගෙදරක්. ඉඩමත් එක්ක සලකලා බලනකොට ගෙදර නම් තරමක අපුල ගතියකටයි පෙනෙන්න තිබුනේ . වත්තේ කොනකට වෙන් කොට තාප්පයක් බැඳලා තිබුනු බොලොක්ක ලිඳ නම් ටිකක් අමුතුයි. මේ පලාත්වල අඩි පහක් කපනකොට වතුර තියනවානේ ඉතිං එහෙම ගොඩක් ගැඹුරට කපපු ලිං දකින්න ටිකක් අමාරුයි. වත්තේ කොන් දෙකක් සරුවට හැදිලා තිබුන‍ රඹුටන් ගස් දෙකකි දවස් කීපයක් තිස්සේ වැටුන කොල රොඩු  එකතු වෙලා තිබුන නිසා තරමක අපිලිවල ගතියකුත් නොතිබුනාම නෙවෙයි. 


හැම දේයකටම වඩා විශේෂ ඒ පලාතම වැහිලා තිබුන ඉවසාගන්න බැරි කුණු ගද , කොල් කරලා තොරතුර දීපු මිනිස්සු සාදාරණයි. එහෙම ගඳක් උ‍හුලගෙන ඉන්න එක ලේසි නෑ . 

වාහනෙන් බැහැපු ගමන් හැම කෙනෙකුගේම අත් නහය ගාවට ආවේ නිරායාසයෙන්මයි. ගෙදර කවුරුත් ඉන්න බවක් පේන්න තිබුනේ නෑ .  පාලු මූසල ගතියකින් වට පිටාව වැහිලා තිබුනේ . ගේ ඉස්සරහා දොරට තට්ටු කලාට අරින්න කවුරුත් නැති බව දැන දැනම වුනත් සිරිතක් විදිහට අපි එහෙම කලා . කිසිම ජනේලයක් ඇරලා තිබුනේ නැතත් . ලෑලි ගහලා වහලා දාලා තිබුන එක ජනේලයක් අනිත් ඒවාට වඩා විශේයෙන් පෙනුනා . සමහර විට කාමරේ ඒ සී කරලා ඇති . එත් එහෙම මැශින් එකක් ඇති බවට වෙන සාක්ෂියක් පේන්න තිබුනේ නෑ. 


ගේ ඇතුලට යන්න ඕනේ කියලා අපි තීරණය කලා. ඉස්සරහා දොර ලොක් කරලා තිබුනේ නෑ . අගුල කරකවපු ගමන් නිකන්ම දොර ඇරිලා ගියා . එත් එක්කම ඇතුලේන් ආපු ගඳ ඉවසාගත්තු විදිහ මට අදටත් ගැටලුවක් . ටික වෙලාවකට කලින් කාපු ආප්ප ආපහු කට ඇතුලටම එන්න ගියේ තත්පර දෙක තුනයි . මට විතරක් නෙවෙයි තවත් කීප දෙනෙකුට එහෙමයි කියලා මම දැක්කට පස්සේ තමයි හිතට ටිකක් හරි ගියේ. කිසිම විදුලි ආලෝකයක් දැල්විලා නෑ . අනිත් හැම ‍කෙනෙකුටම එලියෙන් ඉන්න කියලා මමත් ස්ථානාධිපති තුමත් විතරක් ගෙදරට ඇතුල් වුනා . තියන හැම අඩිමකටය නිල මැස්සෝ සීයක් විතර පෑගෙන්න ඇති. මුලු ගෙදරම බිම වැහිලා තිබුනේ නිල මැස්සන්ගෙන් . සාමාන්‍ය මැස්සෝ වගේ මොකක් හරි බාදකයක් තමන්ගේ පැත්තට එනකොට උන් අයින් වේන්නේ නෑ . ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ. 


සාලෙත් කාමර කීපයකුත් බැලුවට අපිට කිසිම දෙයක් හම්බ වුනේ නෑ . ඒ අතරෙ තමයි කහපාටින් පින්තාරු කරලා තිබුන පොඩි දොරක් තිබුන ගබඩා කාමරේ දොර මම ඇරලා බැලුවේ . අදුරට ඇහැ හුරුවෙලා තිබුන නිසා නෙවෙයි නම් ‍එ දේ මට දැක ගන්න වෙන එකක් නෑ . ඒ අඩි තුනේ තුනේ ගබඩා කාමරය ඇතුලෙන් ලඟදි බිත්තිය කඩලා හලා තිබුන පැති දොරක් තියනවා . ගබඩා කාමරේ දොර ඇරෙන්නේ කාමරෙ ඇතුල් පැත්තට ඒ දොර ඇරුනාම අළුත් දොර පේන්න‍ෙ නැති විදිහට වැහිලා යන්න තමයි හදලා තිබුනේ . 


'' සර් මෙතන හැංගිච්ච දොරක් තියනවා  කියන පරක්කුවට oic  මහත්තයා එතන. ''


Saturday, August 29, 2020

අළුත් කථාවක්

 



අතන මෙතන කොතන වුනත් හොදයි කියලා හිතෙන ගොඩක් තැන අතරෙ, අන්තියමේදි හිත නතර වෙන්නේ හොදම තැන නෙවෙයි, අපේ කියලා හිතෙන තැන. ගොඩක් ලොකු කාලයකට පස්සේ මං බ්ලොග් එකේ .ඒක සිද්ධ වෙන්නේ අර මම කලින් කියපු විදිහට ,  හිත නතර වෙන්නේ හොදම තැන නෙවෙයි තමන්ගේ කියලා දැනෙන තැන.

බ්ලොග් ලෝකෙට මං ආපු නැති පහුගිය අවුරුදු 03කට වැඩි කාලෙ ඇතුලෙදි මේක මොන මොන විදිහට වෙනස් වෙලාද කියලා කියන්න මම දන්නේ නෑ .ඉතින් ආයෙම බ්ලොග් එක පටන් ගන්නේ මම මුලින්ම බ්ලොග් එක ලියන්න පටන් ගත්තු විදිහටමයි.  ඒ මේක වෙන්නේ මොනවද කියන එක  ගැන මෙලෝකේ දෙයක් දන්නේ නැති එකෙක් විදිහට. 

හැමදාමත් ලියපු මගේම ‍‍වුන වෙනම ශෛලියක අයිතිකාරයෙක් වුන මට ආදරේ කරපු , මගේ ලියවිලි කියවපු ආදරනීය හිත් ටික  මේ වෙලාවේ ලෝකේ කොහේ හිටියත් අද දව‍සේ උඹලා හැමෝවම මතක් කර‍න්නේ කියාගන්න බැරි තරම් ආ‍දරේකින්. උඹලට ආයෙම මගේ පෝස්ට් කියවන්න විදිහක් නැතිවුනත්, බ්ලොග් කියන්නේ අවුට් ඩේට් වෙලා ගියපු කලාවක් කියලා මේ පැත්තේ නෑවිත් හිටයත් මං හැමදාම උඹලට ආදරෙයි. අද අලුත් හුස්මකින් ආයෙමත් පාරක් විලක්කුව දල්වන්න මට හිතෙන්නේ උඹලා නිසා. මේ බ්ලොග් ලියවිල්ලට පිං සිද්ද වෙන්න මේ මහ පොලොවේ පයගහලා ඉන්න මගේ විදිහටම හරියටම හරියන සෙට් එකක් මට හම්බවෙනවා . ලස්සනට හිතන විදිහ උං මට උගන්නනවා. 

මගේ තනිකමට කථා කරන්න කෙනෙක් නෑ හිතේ තියෙනදේවල් හිස් කරන්න විදිහක් නැති පීඩනේ පිට කරගන්න පටන් ගත්තු බ්ලොග් එකකින් අනිතිමේදි මගේ කථා අහන පිරිසක් මගේ ජීවිතේට එකතු කරනවා. උං අදටත් මගෙත් එක්ක ඉන්නවා.

එදා හිටපු ලස්සන චරිත අද බ්ලොග් ලෝකේ නෑ , හැබැයි මට විශ්වාසයි ඒ වගේම සමහර විට ඊටත් වඩා ලස්සන ජීවිත අද වෙනකොට මේ කලාවත් එක්ක එකතු වෙලා ඇති. උං එකක් මම ආයෙම ලියනවා .

ජීවිතේ ගෙවිලා ගිහිල්ලා කාලයත් එක්ක අපි හැමෝම හිතන පතන විදහ වෙනස් වෙලා , ලැබිලා තියන අද්දැකීම් එක්ක ජීවිත පරිකල්පනය ‍අලුත් වෙලා ඉතිං , කලින් වතාවට වඩා ලියන විදිහ වෙනස් වේවි. හැබැයි ලියන එකා උඹලා දැගනෙ හිටපු එකාම තමයි. ඒ වගේම කථා තමයි, වෙනසක් නෑ. විලක්කුවේ හැමදාම ලියවුනේ ඇත්ත කථා .

ආයෙමත් ලිය‍න්න පටන් ගන්නේ අන්තිම බ්ලොග් පෝස්ට් එකත් එක්ක නතරවුන තැන ඉදලා ගෙවිලා ගියපු ජීවිතේ අපි හැමෝටම රස විදින්න පුලුවන් අද්දැකීම්. අද ඉදන් අපි ආයෙම හිනාවෙමු , එකට අඬමු , එකට ආදරේ විදිමු.........


එන්න විලක්කුවට 

Wednesday, July 19, 2017

------බඩගින්න------



නුවර පාරේ ඉඳන් කිලෝමීටර දෙකක් ඇතුලට ගිහාම අන්ත දුශ්කරයි . ඉන්නේ එදා වේල හොයාගෙන බොහොම අමාරුවෙන් ජීවත්වෙන මිනිස්සු , බොහොම අව්‍යාජ ජීවිත මේ කරන රස්සාවට ආවේ නැත්තං මෙතනට අහිංසකයි කියන වචනෙත් දාන්න තිබුනා .
වෙන කොහොවත් නෙවෙයි මේ කෑගල්ල.

වැස්ස කාලෙට ගලන මහා වතුර පාරට සබරගමු කඳු පල්ලෙහාට හේදිලා යන නිසාවෙන්න ඇති ඒ ජීවිත වල තියන කර්කශක බව වත් පුරුද්දක් විදිහට විඳන දුකවත් අඩුම තරමේ සමන් දෙවියන්ට වත් ගානක් නැතිවෙලා.

මොන තරම් වැස්සත් රෑට කොයි තරම් සීතල වුනත් දවල්ට තියෙන රස්නෙ කොළඹට ගිණියමට දෙවනි වෙන්නේ නෑ . කුඩ ඉහලගෙන , වාහන ඇතුලේ ඒ සී එකට සම වැදිලා සනීපෙට යන අය ගැන පාරේ ගිනි කාගෙන දුම් බීගෙන වාහන වලට අත වනන අපිට ඊරිසියාවක් නැත්තෙමත් නෑ . වෙන මොනවත් නිසා නෙවෙයි ........... මේ දුක ඉවසන්න ටිකක් අමාරු නිසා . ඒත් ඉතිං කවුරුවත් බලෙන් ඇප්ලිකේශන් දාලා එන්න පුතේ කියලා රස්සාවට ගත්තෙ නැති නිසා කාටවත් දොසක් කියන්ත් බෑ . බැඳගත්ත නං පුතේ ගහපං බෙරේ .

ස්කූල් ටයිම් එකට එනකොට කෑගල්ල නත්තල් කාලෙට ටවුම ගෑස් පහ හන්දියට දෙවනි නෑ ..... වාහනයක් නැති අඟලක් හොයාගන්න හරි අමාරුයි . ඒ පැය තරං එපා වැඩ වැඩිවෙන පැයක් දවසේ වෙන වෙලාවක ඇතිවෙන්නේ නෑ . ඉතිං එතනින් පස්සේ අපි වුනත් පොඩි විවේකයක් නොගෙන බෑ . මැශින් නෙවෙයිනේ . 

කථාව සිද්ධ වෙන්නේ ඔන්න ඔය විවේක කාලෙදි . උසස් නිලධාරියා විදිහට මේක ලියන උන්දෑ වෙච්ච මම දෙයියනේ කියලා යටත් නිලධාරියත් එක්ක පොඩි විවේකයක් එක්ක තේ එකක් බොන්න කියලා හැමදාම පුරුදු තැන වුන දම්මික හෝටලේට ගොඩ වුනා . වෙනදා තරම් අව්වක් නොතිබුන තරමක වැහි අඳුරක් එක්ක අපි දෙන්න හෝටලේට ගියේ වෙනද යන පුරුද්ද නිසා වෙන් ඇති. 

නැති තැන කැ!@යෝ කියලා බැන්නාට ඉන්න තැන අපි තමයි දෙවිවරු, අප්පේ සැලකිලි , පුරුදු තැන නිසා අපේ අයටම වෙන් වෙලා වගේ තිබුන ටේබල් එකකුත් තියෙනවා .
පැයගාන්ක් හිට ගෙන ඉඳලා යාන්තමට ඉඳගත්තාම දැනෙන සනීපේ . ලිව්වට වත් කිව්වටවත් වැඩක් නෑ දෙයියෝ ඒක විඳලම බලන්න ඕනේ .
" සර් වෙනදා එකමද ? මේ මහත්තයව මොනවද !!! "

ඒ දමින්ද හෝටලේට මේ කොල්ලා ගියාම හැමදාම සර්විස් එක දෙන සාපිං මාමා . පුරුදු එක කිව්ව අමුතු අයිටම් එකක් නෙවෙයි .හෝටලේට ගියපු පලවෙනි දවසෙ මමම ගිහිල්ලා තේහඳන කොල්ලට කියලා මයිලෝ හැන්දක් , තලපු ඉගුරු කෑල්ලක් එක්ක පදමට වැඩිපුර සීනි කහට කිරිපිටි දාලා හදවගත්තු ස්පෙශල් ටී විලක්කුව එඩිශන් එක 

" දෙන්නමට ඒකෙන් දෙකක් ගේන්න අංකල් ."
කඩේ ඇතුලට එනකොට තිබුන වැහි අඳුර වැස්සක් වෙලා . කෑගල්ල එහෙමයි .
ස්පෙශල් ටී දෙකයි . සාපිං අංකලයා කෑගහගෙන තේ යාරේ ගාවට ගියා.
කඩේ ස්පෙශල් ටී කථව පටන් ගත්තේ මං කෑගල්ලට ආවට පස්සේ ( මං හෙන පොර ) . එතකල් තිබුනේ ටී එකයි ස්ට්‍රෝන් ටී එකයි .
ස්කූල් ටයිම් එක ඉවර වුන ගමන්නිසා වෙන්න ඇති සැලකිය යුතු පිරිසක් කඩේ ඇතුලෙ හිටිය වුනත් සාමාන්‍ය තත්වෙට වඩා නීවිලා ගියපු ගතියකුත් නොතිබුනාම නෙවෙයි .

වහින්නට හැකි නම් ගිගුම් දී
වියලි ගම් බිම් වලට ඉහලින්
ඉදෙන්නට හැකි නම් බතක් වී
බතක් නොඉදෙන පැලක රහසින්

" සර් "

කඩේ ඇතුලේ දාලා තිබුන සින්දුවත් එක්ක වෙනම කල්පනාලෝකෙක හිටපු මාව ඇහැරෙව්වේ රාලහාමි . මුල් දවස් වලනං මගේ තාත්තටත් වඩා වයසක නිලධාරීන් මේ පෙරේදා ආපු මට සර් කිව්වාම හෙන අවුල් වගේ වුනාට දැං පුරුදුයි .

මං හරිම ආසා සින්දුවක් , නන්දාමාලනී නොනගේ කට හඩට ගහන්න දැං ඉන්න කිසිම එකියකට බෑ ."

ඇත්ත ඒක හරි අමුතු පෞර්ශයක් තියෙන කටහඩක් ඒ ආයේ බිහි නෙවන ජාතියේ කටහඩක් ,මොන සින්දුව කිව්වත් සින්දුව මිනිස්සුන්ට සංවේදී කරවන්න පුලුවං කටහඩක් . 

අපේ ස්පෙශල් ටී දෙක මේසෙට ආවෙයි කඩේ දොර ලඟින් අවුරුදු තුනක විතර මල්පුංචි කෙලි පැටික්කියක් වඩාගත්තු බඩ දරු අම්මා කෙනෙක් ඇතුලට ආවෙයි එකම වෙලාවේ .
අනුන්ගේ දේවල් හොයන එක මගේ ගතිය නොවුනට මේ දෙන්න මොකද්දෝ හේතුවක් නිසා මගේ අවධානය දිනාගෙන තිබුනා . පුංචි කෙල්ලගේ තිබුන හුරතල් ගතියද !! තේරෙන්නේ නෑ . කොහොම හරි දෙන්නත් එක්ක ගියේ කඩේ කෑම රාක්ක ගාවට .
තාම ලන්ච් එක ඉවර නෑ ඒනිසා රාක්ක බත් ව්‍යන්ජන වලින් පිරිලා . කෙල්ලත් වඩාගෙන අර අම්මා හැම ව්‍යාන්ජනයක් දිහාම බලාගෙන ඉදලා අපි හිටපු ටේබල් එක ලගම තිබුන කැශියර් එක ලඟට ආවා . කෙල්ල අම්මගේ කොණ්ඩෙන් අදිනවා . මූනත් දෙහි ලෙල්ල වගේ ඇයිද මන්දා .

" මල්ලි .... "

" ම්ම්ම්ම්.... යකෝ කැශියර්ගේ ලොකු කම . පස්සේ අල්ලගන්නං.

" කෑම වල ගනං කොහොමද මල්ලි ... "

" විකන් නං 250 , බීෆ් තියෙනවා 275 , බිත්තර 150 , එලවලු තියෙනවා 140 ."

පොඩි කෙල්ල කැශියර් කොල්ලගෙ කැල්කියුලේටරේට කුරුමානං අල්ලනවා .
අර අම්ම කොල්ලගේ මූන දිහා ටිකක් බලං ඉඳලා ආපහු හැරිලා කඩේ දොර පැත්තට ගියේ අතේ හිටපු කෙල්ලගේ මූන යන්තම් අතගාලා කනට කරලා මොනවද කියන ගමන් . දොර ගාවන් එලියට යන්න ලැබුනේ නෑ පොඩි කෙල්ල අම්මගේ උරහිස අපාගෙන අඩනවා . සද්දයක් ඇහෙන්නේ නෑ ඒත කඳුලු බේරෙනවා .
පොඩි එකී මෙහෙම අඩන්න පුරුදුවුනේ කොයින්ද 

අම්මට මේක දැනුන නිසා වෙන්න ඇති . කෙල්ලගේ මූන දිහා ආයෙම බලලා ... ආපහු හැරිලා කඩේ ඇතුලට ආවා ..

අපිට එලවලු කෑම එකක් දෙන්නකෝ මල්ලි .."
එහෙම කියාගෙන ගෑණු කෙනා වාඩි වුනේ අපේ ටේබල් එකට අල්ලපු එකේ ...
පොඩි එකීව පුටුව උඩ ඉන්දවපු අම්මා පර්ස් එක අරන් උකුල උඩ තියාගෙන කාටවත් නොපෙනෙන්න සල්ලි ගන්ං කරන්න ගත්තා .
මගේ පපුව පත්තු වෙන්නපුලුවං උපරිමේටම පත්තු වුනේ ඒ පර්ස් එක දැක්කාම රුපියල් පනහේ කොලේකුත් විස්සේ කොල දෙකකුත් ඇරුනාම තිබුනේ දහයේ කාසි කීපයක් විතරයි .

අම්මා බඩගින්නේ හිටපු කෙල්ලව අරන් කඩෙන් එලියට යන්න හැදුවේ කෑම කන්න අතේ සල්ලි නැති නිසාද . දැං මේ බඩ දරු අම්මයි පොඩි එකී දෙන්නම කන්නේ එක එලවලු කෑම එකද !!! තේ එක බීබී හිටපු රාලහාමිත් මගේ දිහා බැලුවේ වැඩේ තේරිලා වෙන්න ඕනේ .
මේසෙට බත් එක ආවා ....... දෙයියනේ පොඩි එකී කොච්චර බඩගින්නෙ ඉඳලද කියලා තේරුනේ බත් පිඟාන මේසෙට එනකොට කෙල්ල යන්තමට අම්මා දිහා බලලා අප්පුඩි ගහපු එකෙන් . 

පොඩි කෙල්ලට හොඳට කන්න පුලුවං . අම්මා කලේ බත් එක අන අන කෙල්ලට කවන ගමන් යන්තං එහෙන් මෙහෙන් කටක් දෙකක් කාපු එක . දෙයියනේ තව මාස ගානකිං දරුවෙක් ලැබෙන්න ඉන්න අම්මා කෙනෙක් නේද !!!!! 

අපේ ගෙවල් වල බඩ දරු කිව්වාම කෑම පිඟන බෙදන්නේ දෙන්න පුුලුවං උපරිමෙන් දෙන්නෙකුට හරියන්න . ඒත් මෙතන .....
යාත්නමට ඇස් දෙකට කඳුලු උනාගෙන එන අතරේ මම මේසෙන් නැගිටලා හෙමින් හීරුවේ අම්මයි දුවයි ලඟට කිට්ටු වුනා .

" මිස් , මම බාරයක් වෙලා තියෙනවා මේ මාසේ පඩියෙන් දරුවෙක් හම්බ වෙන්න ඉන්න අම්මා කෙනෙක්ට මොනව හරි අරන් දෙනවා කියලා .ඒත් ඉතිං හරිය තේරෙන්නේ නෑ මොනවද ගන්නෙ කියලා . මිස්ගේ අකමැත්තක් නැත්තං බාරේ ඔප්පු කරන්නත් තියෙන නිසා මං සල්ලි දෙන්න මොනවා හරි ඕනේ කරන දෙයක් ගන්න පුලුවන්ද ? "

අම්මා මගේ දිහා බලාගෙන හිටියෙ . මොනවා කරන්නද මොනවා කරන්නද කියලා හිතාගන්න බැරුව ....... අන්තිමට ඇස්ප දෙකත්ද තෙමාගෙන යන්තම් පද දෙකක් ගැට ගහගන්න පුලුවං වුනා .

" සර්ට යෝධ බල යෝධ වීරිය ලැබෙන්න ඔනේ ....''

පොඩි එකීට මොනවා තේරෙනවා කියලද . ඒකි කලේ ලොකු ඇස් දෙක තවත් ලොකු කරගෙන බලාගෙන හිටපු එක
පඩි ලැබෙන්න තව දවස් 10 යි . මගේ වොලට් එකේ තිබුන අන්තිම රුපියල් 5000හේ කොලේ ගෑනු කෙනාගෙ අතේ තියලා . ඩියුටි ඕෆ් වේන්න හිතාගෙන පාරට ආවා ......
යාන්තමට ගහන පොදෙත් එක්ක හමන හුලඟ නිසා නටන කොන්ඩෙ වැහෙන්න කැප් එක දාගෙන හිරිකඩ පාරදිගේම ඇවිදගෙන යන මට ආයම මතක් වුනේ නන්දාමාලනීගේ සින්දුවේ පදු පේලි දෙකක් ...........

ඉදෙන්නට හැකි නම් බතක් වී
බතක් නොඉදෙන පැලක රහසින්
( විලක්කුව ලියවෙන්නෙ සෑහෙන කාලෙකින් . දන්නෝ දනිති , නොදන්න කට්ටිය ඉන්න නිසා මේක කියන්න වෙනවා . විලක්කුවේ ප්‍රභන්ධ නෑ, අත්දැකීම් විතරයි ...... බොහොම ස්තූති )

Thursday, May 5, 2016

හිතුවෙවත් නැති දවසක !!!! ( අනේ නෑ බය වෙන්න එපා දේශපාලනේ නෑ )





කාලය , හරිම පුදුමයි . අද ඊයේ වගේ මතකයේ තියෙන ආදරනීය සිදුවීම් දේවල් සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ අවුරුදු ගානකට කලින් කියන එක , වෙලාවකට ඒක පිලිගන්න බැරි තරම්............ ඒත් පිලිනොගෙන කොහොමද ! කාලේ ගෙවිලා ගිහිල්ලා .

අපි හිත පතන දේවල් හිතන විදිහ වෙනස් වෙලා , ලෝකෙ දකින විදිහ වෙනස් වෙලා , මිනිස්සු අපි දිහා බලන විදිහ  වෙනස් වෙලා ...අවුරුදු දෙකතුනකට හිතාගන්න බැරිතරං මුලු රටම වෙනස් වෙලා ...
.
.
.
ලංකාවේ පොඩි උන් වෙනස් වෙනස් වෙලා.. උං සෙල්ලම පැත්තක දාලා රැප්කරන්න පටන් අරං කියහංකෝ .

අපේ මිනිස්සු වෙනස් වෙලා .. උං අලුත් අවුරුද්ද විවේචනය කරලා රැඩිකල් වෙන්න අරං කියහංකෝ.

රටේ දේශපාලනේ වෙනස් වෙලා .. ඇන කොටාගන්නේ මන්ත්‍රීවරු කියහංකෝ .... ( ඉස්සර ඕක කලේ උංගේ හෙන්චයියොනේ )

සාසනේ වෙනස් වෙලා .. බන කියන එක පැත්තක තියලා නිවන බල්ලට දාලා හාමුදුරුවරු වේදිකා ගානේ වෛරය වපුරනවා කියහංකෝ..
.

.
.
.


හිතේ කොනක තිබුන මොකද්දෝ ආසාවක් එක්ක බ්ලොග් එකක් ලියන් පටන් අරන්ගෙනත් .......... එ්ක අතඇරලා දාලත් ගොඩක් කල් වෙනවා .... ඒත් දැනුනේ නෑ , 

පටන් ගත්තු කාලේ හිටපු ඒ නිදහස් කොල්ලා තවම ඉන්නවද .... ඒකත් කාලෙත් එක්ක වෙනස් වෙලාද ,
.
.
.

වෙනසට වෙනස් වුන,, ජීවිතෙත් එක්ක වෙනස්වුන විලක්කුව ......... අලුත් කථා ( අනේ නෑ බය වෙන් එපා දේශපාලනේ නෑ ) ගොඩකුත් එක්ක ආයෙමත් ......


ප.ලි - කලිං වගේම තමයි කුජීත කථා ගොඩක් එහෙම්මයි!!!!

එහෙනං මචං එන්නං 




 

Sample text

Sample Text

Sample Text